Τις τελευταίες μέρες, που είχα την τύχη να μην εργάζομαι, ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με τα ηλιοβασιλέματα. Μάλλον μου είχαν λείψει. Έπαιρνα μαζί μου τα δυο σκυλιά μου και περπατούσαμε παρέα 2-3 ώρες μέχρι τη δύση του ήλιου. Με τον κρύο αέρα να μου ξυρίζει το πρόσωπο διέσχιζα τις καμμένες εκτάσεις στους πρόποδες του Υμηττού, ψάχνωντας για μικρόκοσμους που αναγεννώντουσαν από το τίποτε, για χαμένες μελωδίες του γκρίζου χώματος, για στίχους κρυμμένους (πολύ καλά κρυμμένους ομολογώ) κάτω από τις ασπριδερές παγωμένες πέτρες.
Μια "The day after" ατμόσφαιρα χάϊδευε τα μάτια μου και ένα μακρυνό βουητό της Αθήνας που ντυνόταν τα glamourus λαμπιόνια της έφτανε στα αυτιά μου, σαν τα δεκαεξάχρονα κοριτσάκια που κραγιονάρονται ναρκισιστικά μπροστά στον καθρέπτη πριν την βραδυνή έξοδο.
Είναι καταπληκτικό πως μερικά μικρόζωα αντηχούν βροντερά την παρουσία τους σε ερημωμένους τόπους. "Ε! ναι! είμαι και εγώ εδώ!". Και ο βασιλιάς ήλιος κοκκινίζει ντροπαλός, παχουλός και μυστικοπαθής τις ώρες αυτές, βουτώντας χορτάτος στη θάλασσα με ευχαρίστηση.
Πως θα ήταν άραγε αν είχαμε δυο ήλιους?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου