Όταν...

Όταν ο Joe Strummer χτενιζόταν με έναν σουγιά βουτηγμένο σε γράσσο...

Όταν ο Nick Cave έμενε αναποφάσιστος μπροστά στα 25 του ολόιδια ασπρόμαυρα γιλέκα...

Όταν ο Tom Waits έκλεινε πονηρά το μάτι σε ένα άδειο μπουκάλι Burbon...

Όταν ο Country Joe δεν έβγαζε τα γυαλιά του για να μην φαίνεται το βούρκωμα στα μάτια του...

Όταν ο Ηolger Czukay χαιρέτησε τους Can από μακριά στρίβοντας τα μουστάκια του...

Όταν ο Robert Fripp συνάντησε τον Brian Eno...

Όταν οι Zounds δεν κατάφεραν να ανταμώσουν με τους Butthole Surfers... (τι όνομα κι'αυτό)

Όταν ο Jello Biafra χτυπιόταν αλύπητα στον τοίχο του γκαράζ του με τη ζώνη κατεβασμένη...

Όταν ο Tim Buckley έγινε η σοφεράτζα του Sly Stone...

αυτός τραγουδούσε...

Η Γαλλία σιγοβράζει ξανά;

Μερικά τηλεφωνήματα φίλων από τη Lyon και τη Grenoble αποπνέουν μια αίσθηση ότι το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που εκδηλώθηκε βίαια στις Γαλλικές γειτονιές όχι μόνο δεν έχει σβήσει , αλλά σιγοβράζει σε χαμηλή φωτιά.
Ο "δυτικός" κόσμος έχει εσωτερικό πρόβλημα που δύσκολα θα βρει τη λύση του.
Μοιάζει με πονόδοντο.

Mc Solaar, τα κατάφερε και ξέφυγε. Ακολουθεί ένα από τα μικρά του αριστουργήματα...

Πικροχολίασις

Σκόρπιες πικροχολερωτήσεις
Γιατί ανεβάζεις τις φωτογραφιες σου στο flickr;
Γιατί ανεβάζεις τη μουσική σου στο myspace;
Γιατί ανεβάζεις τη ζωή σου στο facebook;

Σκόρπιες πικροχολαπαντερωτήσεις
Γιατί μου αρέσει η φωτογραφία (αχ! τι κοινός νους...)
Μου αρέσει περισσότερο να με βγάζουν φωτογραφίες, αλλά και να τραβάω δεν έχω πρόβλημα... (είπε ο νάρκισσος)
Δεν έχω μεγάλο σκληρό για να τις αποθηκεύω... (είπε ο τεχνοκράτης)
Δεν έχω φίλους να τις δείχνω και έτσι τις παρουσιάζω σε όοολον τον κόσμο.
Μου αρέσει να βλέπω σχόλια του τύπου "Nice photo", "Excellent capture", "Well done".
Να σου πω, αντί να γραφτώ σε κάποιον ορειβατικό σύλλογο και να παίρνω τις κορφές έχω το ίδιο αποτέλεσμα με το flickr!!!
Γνωρίζω κόσμο με ωραία nicknames και ακόμη καλύτερα avatars.
Μ'αρέσει να αυτοφωτογραφίζομαι και να δηλώνω την ύπαρξή μου.
Διάφραγμα; έεελα τώρα το χρησιμοποιείς ακόμη; εδώ έχουν βγει τα πιο μοντέρνα αντισυλληπτικά!!!
Όταν πεθάνω οι φωτογραφίες μου θα υπάρχουν ακόμη στο web. Ήμουν και εγώ εκεί!!!Αλήθεια πόσοι από τους flickrάδες / flickrίστριες έχουν πεθάνει; δέχονται ακόμη σχόλια, notes και favorites;
Υπάρχει κάποιο group που να γράφουν τους αποδημόντες εν web χλοερώ χρήστες?
Ξέρω κάποιον πρώην χρήστη που τα έχει τινάξει, που μπορώ να το δηλώσω?
Μπρρρρρ!!!
Θέλω, θέλω, θέλω να βγάλω προς τα έξω τη μουσική μου, μπορεί να γίνω rock star!
To myspace είναι το πέος του ψυχοσωματικής μουσικής μικροαστικής διαφάνειας.
Ανοίγω ένα παράθυρο σε όοοοολον τον κόσμο, τι καλά, και με την ευκαιρία αυτή ξεκαπνίζω και το δωμάτιό μου.
Κάποιος μου είπε ότι μπορεί να βγάλω λεφτά! (είπε και κοιμήθηκε...)
Μπορεί και να βρω άλλους μουσικούς να παίξουμε μαζί, α-μπε-μπα-μπλομ! (είπε όταν ξύπνησε)
Είμαι φοβερά μόνος/η!
Δεν έχω φίλους, δεν έχω γκόμενα/ο, δεν έχω και την καλύτερη εικόνα για τον εαυτό μου.
Θέλω να νοιώσω ότι δεν είμαι μόνος/η!Υπάρχουν και άλλοι που όταν μοιράζονται τη μιζέρια τους αυτή μαγικά γίνεται μικρότερη! (είπε και πήγε για φαγητό...)
Θέλω να αποτυπώνω με τη μηχανή μου όλες τι μικροστιγμές της καθημερινότητας. Τι ήπια, τι έφαγα, που πήγα και γλέντησα, πεζοδρόμια, άνθρωποι που περιμένουν στο μετρό, φάτσες που με κοιτάνε περίεργα, .... μάλλον ξεχνάω εύκολα.
Θέλω να αποδείξω ότι περνάω καλά! μάλλον στον εαυτό μου πρώτα...
Αν νομίζουν οι άλλοι ότι περνάω καλά, τότε ... περνάω καλά.
Μπλιαχ!

Διαδρομή "Λύκοι"

Πολλές φορές χρειάστηκε να διαλέξω διαδρομή.
Δεν μετάνοισα ποτέ για την απόφαση που πήρα.
Μπορεί να είμαι τυχερός.
Νοιώθω τυχερός.
Μ'αρέσει να παίζω με τη φωτιά.
Απολαμβάνω τη θράκα.
Τη βρίσκω να πετάω αναμμένα κάρβουνα γύρω μου.
Ο κόσμος είναι δύσφλεκτος.
Και καθόλου εύθραυστος.
Αγαπώ τους Λύκους.
Αγαπώ και τις κοκκινοσκουφίτσες.
Αγαπώ το δάσος, σκιερό, υγρό, μυστήριο, ψιθυριστό.
Τη βρίσκω με την απομυθοποίηση.

Hey babe, take a walk at the wild side!

Good bye blue sky!

Τις τελευταίες μέρες, που είχα την τύχη να μην εργάζομαι, ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με τα ηλιοβασιλέματα. Μάλλον μου είχαν λείψει. Έπαιρνα μαζί μου τα δυο σκυλιά μου και περπατούσαμε παρέα 2-3 ώρες μέχρι τη δύση του ήλιου. Με τον κρύο αέρα να μου ξυρίζει το πρόσωπο διέσχιζα τις καμμένες εκτάσεις στους πρόποδες του Υμηττού, ψάχνωντας για μικρόκοσμους που αναγεννώντουσαν από το τίποτε, για χαμένες μελωδίες του γκρίζου χώματος, για στίχους κρυμμένους (πολύ καλά κρυμμένους ομολογώ) κάτω από τις ασπριδερές παγωμένες πέτρες.

Μια "The day after" ατμόσφαιρα χάϊδευε τα μάτια μου και ένα μακρυνό βουητό της Αθήνας που ντυνόταν τα glamourus λαμπιόνια της έφτανε στα αυτιά μου, σαν τα δεκαεξάχρονα κοριτσάκια που κραγιονάρονται ναρκισιστικά μπροστά στον καθρέπτη πριν την βραδυνή έξοδο.

Είναι καταπληκτικό πως μερικά μικρόζωα αντηχούν βροντερά την παρουσία τους σε ερημωμένους τόπους. "Ε! ναι! είμαι και εγώ εδώ!". Και ο βασιλιάς ήλιος κοκκινίζει ντροπαλός, παχουλός και μυστικοπαθής τις ώρες αυτές, βουτώντας χορτάτος στη θάλασσα με ευχαρίστηση.

Πως θα ήταν άραγε αν είχαμε δυο ήλιους?

Σσσσστ!

Ο πιο γλυκός ήχος που έφτασε στα αυτιά μου. "Σσσστ", σε ένα ανηφορικό στενό δρομάκι, με τα ξάρτια να κροταλίζουν στον άνεμο. "Σσσστ", δυο βλεφαρίδες μισόκλειστες, και χίλιες μύριες ανακατωμένες σκέψεις σε μια τάρτα ορμονών πασπαλισμένη με ανατριχίλες.

Black Power

Ο Στέργιος ήταν δάσκαλος χορού! Είχε μάλιστα και το δικό του μαγαζί, μη φανταστείτε κάτι σαν τις σύγχρονες, κυριλέ σχολές. Τη δεκαετία του 70, ο Στέργιος στέγαζε το «χοροδιδασκαλείο» του σε ένα μίζερο χαμόσπιτο, με σπασμένα κεραμίδια, ανάμεσα σε άλλα μουτρωμένα φτωχόσπιτα, σε μια γειτονιά με δαιδαλώδη στενά και υγρούς τοίχους.

«Ψηλός ψηλός καλόγερος και κόκαλα δεν έχει»
Όχι όχι δεν είναι ο καπνός! Ήταν ο Στέργιος! Πενηντάρης τότε, αδύνατος, με λεπτό μουστακάκι, σαν φιγούρα βγαλμένη από κουκλοθέατρο. Εγώ κάπου στην προεφηβία μου, ταλαντευόμενος ανάμεσα στη σχολική καθημερινότητα, τις σωματικές μου ανησυχίες, τις μουσικές μου αναζητήσεις και την εξερεύνηση του έξω κόσμου. Ο δρόμος με έφερνε πολύ συχνά έξω από το μαγαζί του «δάσκαλου», αλλά δεν είχα περάσει ποτέ το κατόφλι. Ένας μουσικός αχταρμάς ξεπηδούσε από τα σάπια παραθυρόφυλλα. Πότε κάτι ζεμπέκικα, πότε τσιφτετέλια, πότε κάτι που θύμιζε Rock n roll, ακόμη και η πρωτοεμφανιζόμενη disco της εποχής δονούσε τους τοίχους και τα τζάμια τρίζανε με ευχαρίστηση. Μερικές φορές που η πόρτα έμενε μισάνοιχτη, μπορούσα να διακρίνω τις αναλαμπές ενός πρωτόγονου φωτορυθμικού και μερικές ξύλινες καρέκλες καφενείου απλωμένες στις γωνίες της σκοτεινής αίθουσας.

Ο Στέργιος είχε μια μικρότερη αδελφή, την Ελένη, κλώνος του αδελφού της. Διέφεραν μόνο σε δύο πράγματα, στο μουστάκι και στη νοημοσύνη. Η Ελένη δεν ήταν καθυστερημένη. Ο χαρακτηρισμός της εποχής και της σκληρής μικροκοινωνίας ήταν «αλλόκοτη». Φορούσε σχεδόν πάντα μια μπεζ καρό φούστα μέχρι τα γόνατα και ένα μαντήλι στα μαλλιά δεμένο κάτω από το πηγούνι. Περπατούσε περήφανα, με τους λυγερούς της ώμους στητούς έχοντας μια ακατάσχετη, αδιάκοπη και ψιθυριστή συνομιλία με τον εαυτό της. Δεν ξέρω αν μιλούσε με τον αδελφό της, αλλά δεν την είχα δει ποτέ να μιλάει με κανέναν.

Όπως συμβαίνει σε όλα τα κοινωνικά μικροσυστήματα που αναμασά τους εμετούς του και πίνει τα σάλια του με καλαμάκι, σε έναν τραγέλαφο Καφκισμού με καρναβαλίστικες προεκτάσεις, η Ελένη γινόταν στόχος χλευασμού. Ένα χειμωνιάτικο σούρουπο, τριγυρνώντας με το ποδήλατό μου στα στενά σοκάκια, βρέθηκα μπροστά σε ένα μάτσο συμμαθητών μου που τριγυρίζανε την Ελένη φτύνοντας, γιουχάροντας και αλλαλάζοντας αφιονισμένοι γύρω γύρω από την καυμένη γυναίκα που συνέχιζε να περπατά απτόητη, σφιγμένη με ένα βλέμμα κοφτερό που κάποια στιγμή αντάμωσε το δικό μου. Ένα βλέμμα που μου ψιθύρισε κάτι σαν «Ε! εσύ είσαι καλό παιδί, κάνε κάτι!». Δεν έκανα τίποτε. Γύρισα και έφυγα σκοτεινιασμένος βγάζοντας κακία στον εαυτό μου, γαμοσταυρίζοντας την δειλία μου.

Πέρασαν 2-3 μήνες. Είχε πιάσει η άνοιξη και ο δρόμος με έφερε για άλλη μια φορά έξω από το χοροδιδασκαλείο του Στέργιου. Μια ηλεκτρισμένη φωνή μου ξέσκισε το στομάχι και μου γαργάλησε το σβέρκο. Μια ηλεκτρική κιθάρα ξερνούσε βρώμικα riffs και μια παγανιστική ατμόσφαιρα γέμισε τη γειτονιά.

get on up, get on up
like a sex machine
get on up, get on up

Για πρώτη φορά άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ο Στέργιος και η Ελένη στο κέντρο της αίθουσας χορεύανε λυμένοι σε μια μυσταγωγική έξαρση. Χέρια, πόδια στον αέρα και ο James Brown να ξεφωνίζει. Δεν σκέφτηκα και πολύ, μπήκα και εγώ μέσα στο ελευσίνιο μυστήριο αυτής της μινιμαλιστικής αίθουσας, με το σώμα μου να έχει ξεφύγει και το μυαλό μου να έχει πάρει φωτιές. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που βρέθηκα στο χώρο αυτό. Από τότε όμως ξεκίνησα να έχω σπινθήρα. Όλοι έχουνε κάποιο κρυμμένο μπουζί!

Δεν υπάρχει περίπτωση, ακόμη και σήμερα, ανεξαρτήτως χρόνου και τόπου, να μη ξεσηκωθώ όπου και να ακούσω James Brown. Μήπως είμαι "αλλόκοτος"? Μπορεί, αλλά τουλάχιστον το χαίρομαι όσο μπορώ!